10 Sene Önce Bugün.. {17 Ağustos Depremi}

...

Bazen nasıl lafa başlayacağını ne diyeceğini bilemez insan. Tam o moddayım şu anda. 10 sene önce şu dakikalara dair hatırlanan herşey korkunç, yaşamamayı temenni ettiğimiz, hala gözümüzü kapatınca enkazların, yaralı insanların hatırımıza geldiği o gece.. Ben Konya'daydım 17 Ağustos 1999'da. Büyük ihtimallede 03:02 sularında yatağımda hiç birşeyden habersiz mışıl mışıl uyuyordum. Sabah haberi alana kadar.. 12 yaşında olmama rağmen depremin büyüklüğünün ve kayıpların farkında olduğumu, gece uyumakta zorluk çektiğimi hatırlarım. 17 Ağustos depremi ile ilgili birde kitap okumuştum. Kitabın adı "Taşlar hissetseydi, taşlar bile ağlardı"ydı. Lise öğrencilerinin depremle ilgili anektodlarını anlattığı bir kitaptı bu. Kitaptan bir bölümü paylaşır susarım. Allah geride kalanlara sabır, bırakıp gidenlerede bol bol rahmet etsin.

"Karşımızdaki evden bir yaşlı teyze çıkardılar. "Kocam" diyordu. "O nerede?" Onu daha çıkaramadık diyemiyordu kimse. Ayşenur'un annesi, babası "kızım" diye feryat ediyordu. Anneannesinin alnında büyük bir açıklık vardı, sürekli kanıyordu. Benden bir şeyler yapmamı istiyorlardı, ben de kendimce bir şeyler yapıyordum. Ayşenur'un dedesini de çıkardılar enkazdan. "Kollarım" diyordu. 7.8 şiddetinde 45 saniye sürdüğü söylenen, ama yıllarımızı bitiren o anın üzerinden 24 saat geçtiğinde artık bizler yeni bir yaşama açıyorduk yüreklerimizi. Bu yaşantımızda artık acılara yer olmamasını dileyerek. Acılar insanlardan uzak olsun diyerek."
Nagehan Köseoğlu