A2 Takımının Bizleri Terapi Etmesi

Futbolcularımız kafa olarak dağılmış, farklı bir psikoloji denizine yelken açmış durumda. Şu tabloda Dünya'nın en iyi psikologları gelse veya futbolcular sabah uyandıklarında Ferguson, Mourinho gibi teknik adamları da görse birşey olmaz. Çünkü o iş bitti, bu saatten sonra bütün rakiplerin bize karşı yüzde 51 bile olsa avantajı var. Ceyhun Gülselam diyor ya ''her takımı yenebiliriz'' diye. Biz de her takıma çok rahat yenilebiliriz, ligin futbol anlamında en kötü ve kısır görüntüsünü çizen Antalyaspor bile 3-0'dan öte bir farka uzanabilirdi. Bunun bir izahı yok. Şampiyonluğa oynayamasa bile en azından üçüncü, dördüncü olabilecek kadro kalitesine de sahibiz ama gelinen nokta 13.'lük. İleride çocuklarımıza, torunlarımıza anlatacağımız acı anılar. Eskiden üç büyükler için 3. olmak 4. olmak kötü sezon sayılırdı, en berbat sezonlarında bile en kötü 5. ya da 6. olurlardı. Şimdi ise 13.'lük var ve çıta çok aşağılarda.

Bu tip kötü sezonlarda da kazanılacak 3-4 genç büyük kazançtır ve genelde de takımlar böyle bir uygulama içerisine girer. Sürekli kötüye gittiğinden hedefsizlikten hedefli bir takım halini mi aldık bilmiyorum ama Galatasaray'ın hala böyle bir çabası yok. Israrla aynı futbolcular, aynı yüzler. Psikolojik anlamda da bitmiş bu futbolcuların saha içerisinde bir yarar göstermesini elbette beklemiyorum. Oysa dün A2 takımına bakıyoruz, resital verdiler. Karşıyaka'yı 9-1 gibi bir skorla geçmesini bildiler ve gençlerin verdiği mesaj ortada.

Klasik cümleler kuruyorum ama ne kaybederiz şu gençler oynamaya başlasa, gelecek sezonun planlaması artık başlıyor desek. 13.'yüz ama hala oyuna giren isim Mustafa Sarp, Barış Özbek. Şans bulması gereken isimler ise A2 maçlarında kendilerinden geçiyor, büyük patlama misali bir patlama içerisine giriyor. Bakalım neler olacak kalan haftalar, Bülent Ünder elindeki isimlere terapi uygulamaya devam mı edecek yoksa terapiyi bir kenara bırakıp, gider ayak şu takıma birkaç genç kazandırayım da şanım yürüsün mü diyecek?