Sarıyla Yaşayan, Kırmızıyla Haykıran

Büyük efsaneler beraberinde büyük sendromlar yaratanlardır aslında. Bu ülke çok fazla büyük futbolcu gördü, nice efsaneler ve efsane adayları geldi geçti. Ama genelinin arkasından da ''bu adam neydi be'' demedik ya da o futbolcunun gidişi büyük hüzünler yaşatmadı. Hagi'nin farkı biraz da buradan gelme sanırım. Onunla geçen dolu dolu 5 sezon, gelen nice başarılar. 10 numara kutsaldır Galatasaray'da, bizler tabii Metin Oktay'ı izleyemedik ama onun hikayeleriyle büyüdük. Bu yüzden de Hagi'yi izleyebilmek, onunla büyümek, onunla birlikte Galatasaraylılığımızı pekiştirmemiz bizler adına büyük şans, özellikle de benim jenerasyonum için.

Sendrom derken, mesele şu. Bir efsane gider ve sürekli onu ararsın, ne yapsan bulamazsın. Hagi gitti ve bir sezonluk 10 numaranın rafa kalkmasının ardından biz yeni Hagi'yi aradık sürekli. O geldi bu gitti, 10 numara bir dönem ayağa düştü, büyük paralar harcandı derken bulamadık yani. Bu da bizde bir sendrom yarattı ve 2000'lerdeki başarısız dönemlerimizde bir pay da bu durumun aslında. Anlamadığımız şu oldu, Hagi bir kere gelir. Bulamazsın yani onun gibisini, herkeste birini aramanın bir mantığı yok.

Barış Manço veya Cem Karaca'nın şarkılarını söylemek onların yerine geldiğinin anlamına gelmez, bu isimlerin veliahtı olamazsın. Sen onların izinden gideceksin ve kendi farkını kendin yaratacaksın. Hagi konusunda da bizim yarattığımız durum buydu, Hagi'yi aradık, onun yerine koymak istediğimiz birçok futbolcu oldu ama Hagi gibisi gelmedi, gelmeyecek. Metin Oktay için olduğu gibi ya da nice efsaneler.

Şu da mühim tabii. Gerçek bir futbolsever hakkı olanın hakkını verir ama genelde rakip takımın en iyi oyuncusuna çamur atılır, sevilmez o ve kendi oyuncusuyla kıyaslama gereği duyarlar. Hagi bu tabuyu yıktu tabii. Bugün hangi rakip taraftara sorarsak soralım Hagi gerçeğini onlar da bize en iyi şekilde anlatırlar, Galatasaray formasını giymesine rağmen birçok futbolseverin de büyük saygı duyduğu, futbolundan zevk aldığı bir isimdir Hagi. Bunu yaratmak çok zor, bu saygıyı kazanmak. Bu da Hagi'nin eseri aslında.

Futbolculuk dönemi ayrı bir efsane, biz tabii işin Galatasaray boyutundayız. Kendi de söyler zaten, birçok efsanevi dev takımın formasını giymesine rağmen en güzel günlerini Galatasaray'da geçirdiğini. Düşünsenize, bu adam az daha Meksika Ligi'ne gidiyordu, yoldan çevirdik bildiğin. Ya hiç gelmemiş olsaydı, Hagi'yi yaşayamasaydık. Bugün gururlandığımız kaç başarı bizim olurdu acaba ya da ne konuşuyor olurduk. Kader böyle birşey işte, alın size kadere inanmak için bir sebep daha.

Neden Hagi diye sorulduğunda verdiğim cevaplar arasında bir de teknik direktörlük dönemi var. Futbolculuğuyla kıyaslanmayacak bir tablo aslında teknik direktörlüğü. Elde bir tek, 2004-2005 sezonunda kazandığı Türkiye Kupası var, kağıt üzerinde baktığımızda ama mesele bu değil, Ramiz Dayı deyimiyle asıl mesele ateşten gömleği giymek. 2003-2004 sezonunu hatırlayın, takımın düştüğü zor durumu ve o zamanki maddi imkanları. Buna rağmen Hagi geldi ve o takımı bir sonraki sezon ayaklandırdı, şampiyonluğa oynattı. Ya da ikinci dönemini hatırlayın. Bugün destanlar yazdığımız Fatih Terim bile profesyonel düşünerek o yönetim altında çalışmayı kabul etmedi ama Hagi yine kayıtsız şartsız görevdeydi. Evet, başarısız oldu, hem de çok başarısızdı ikinci döneminde ama o ateşten gömleği o giydi. Yarın yine olsa aynı şeyi yapar.

O, Galatasaraylılığıyla daima gurur duydu. Çok büyük bir Galatasaraylı ve yıllar sonra da onun destanını yazacağız biz. Doğum günün kutlu olsun Hagi, iyiki doğdun, iyiki yollar Galatasaray'la kesişti ve efsane dönemlerimizin efsane futbolcusu oldun. Bazı şeylerin tarifi yok ya, işte Hagi de onlardan biri...